Stefan Dziekoński: Julia Marzeńska ( cz. II)

 

Jakieś sześć lat po urodzeniu Zbyszka w życiu Julii doszło do kolejnej tragedii. Dzień ten zaczął się jak zwykle. Pierwsze promienie słońca oświetlające sawannę. Nałożenie przetartych, wyblakłych ubrań. Przepłukanie twarzy w wodzie z jeziorka, które równie mogłoby być przerośniętą kałużą. Przygotowanie się na kolejny dzień egzystencji w obcym świecie.

 

Kiedy jednak cały obóz się rozbudził, a Marek nadal leżał podeszła i delikatnie potrząsnęła go za ramię. Było rozpalone.

- Kochanie, nic ci nie jest? - spytała z niepokojem.

- Trochę boli mnie brzuch, musiałem się czymś zatruć. Daj mi poleżeć, zaraz wstanę.

- Masz gorączkę!

- Przejdzie... - skrzywił się i zwymiotował

 

Pan Jerzy, na Ziemi motorniczy tramwaju, orzekł, że młodzieniec ma pewnie atak wyrostka. Sam kiedyś taki przeszedł. Niestety, na tej sawannie nie dało się przeprowadzić operacji. Julia i Zbyszek byli zrozpaczeni, Marek pomimo bólu zachował jednak zimną krew.

- Posłuchaj uważnie - słabym głosem mówił do Julii - kiedy umrę znajdziesz sobie kogoś. Jest tu paru porządnych facetów, któryś na pewno pomoże ci w wychowaniu Zbyszka i obroni was w razie konieczności. Obiecasz mi to?

- Tak - powiedziała łykając łzy. Marek był najbliższą jej osobą w tym obcym świecie, jej najlepszym przyjacielem, i ojcem jej dziecka. I z powodu jakiegoś wyrostka miała go stracić?

- To... dobrze - stęknął - nawet nie wiesz, jaki jestem szczęśliwy, że ciebie poznałem. Nasza miłość była najlepszą rzeczą, jaka spotkała mnie w życiu. .

Próbował się zaśmiać, zamiast tego jęknął z bólu. Julia poczuła potrzebę histerycznego śmiechu z jego żartu. Jakby śmiech ten miał nadać tej sytuacji status farsy, nieporozumienia; jakby od tego śmiechu Marek miał wstać i powiedzieć, że czuje się doskonale. Zamiast śmiechu z jej ust wydobył się zduszony pisk, który po chwili przeszedł w spazmatyczny szloch.

 

Siedziała przy Marku do końca. Ocierała mu pot z czoła, podawała wodę. To jednak on dodawał jej otuchy. Gdy stracił przytomność wtuliła się w niego i położyła dłoń na jego słabo bijącym sercu. Chciała zachować w pamięci jego ciepło i miarowy oddech. Chciała być przy nim do ostatniej chwili jego życia.

 

Nawet nie zorientowała się, gdy zasnęła.

 

Pogrzeb odbył się bez przesadnej pompy. Marek deklarował się jako katolik, więc grupa do niedawna mieszkańców Warszawy odmówiła krótką modlitwę - nawet niewierzący, jak Julia. Młoda kobieta marzyła o tym, by znów poczuć smak papierosa, przynajmniej mogłaby skupić myśli na czym innym. A tak skazana była na złożenie ciała ukochanego w płytkiej dziurze wykopanej paznokciami członków grupy. Przez myśl przeszło jej, czy może nie powinna dołączyć do ukochanego, jednak miłość do Zbyszka przeważyła.

 

Już wkrótce zresztą zalotnicy zlecieli się do niej jak sępy do padliny.

Robert był chyba najlepszym z nich. Niedawno rozstał się z dziewczyną, sympatyczny choć trochę nieokrzesany okazał się wspaniałym ojczymem. Stosunki Julii z jego dawną ukochaną były chłodne, lecz pozbawione wrogości. W końcu tkwili w tym razem.

 

W ciągu następnych dwudziestu lat Julia i Robert doczekali się trójki dzieci. Jedno nie dożyło dorosłości. Krystek w wieku ośmiu lat został ukąszony przez małe zwierzę podobne do owłosionej jaszczurki na sześciu łapach. Okazało się, że stwór miał zęby jadowe. Neurotoksyna, a przynajmniej coś, co mogło być neurotoksyną zabiło dziecko w kilka chwil. Julia nie chciała już nigdy więcej mieć dzieci. Dorota i Robert zwany Juniorem chowały się zdrowo.

 

Upływ lat przynosił nowe wyzwania. Liczba członków grupy wciąż wahała się koło dwóch setek. Kobiety umierały przy porodach, dzieci rodziły się martwe, mężczyźni odnosili rany przy polowaniach na zwierzęta. Szczęściem w nieszczęściu był fakt, że grupa nie miała do czynienia z żadnym gatunkiem, który by na nich polował. Sprowokowani roślinożercy potrafili jednak zabić.

 

Ubrania niszczyły się, więc z czasem zastąpiły je gigantyczne liście. Wystarczyło wygryźć lub wyszarpać w nich otwór by zrobić sobie poncho. Julia pewnego dnia po prostu spaliła swoje ubrania. Zapalniczkę, ostatnią paczkę papierosów i telefon wyrzuciła już dawno temu. Z biegiem lat bardziej wspominała swoją rodzinę i przyjaciół niż Ziemię jako taką, nie rozpaczała więc po pozbyciu się ostatnich przedmiotów z ojczystej planety. 

 

Gdy gładką cerę zaczęły pokrywać zmarszczki, a siwizna coraz śmielej odbierała miejsce ciemnej barwie włosów, Julia zdała sobie sprawę, że większą część życia spędziła na tej obcej planecie niż na Ziemi. Zastanawiała się, zresztą nie sama, co zdarzyło się tamtego dnia, gdy przeczytała o erupcji wulkanu Yellowstone. Czy ten błysk miał związek z erupcją? To była ewidentnie teleportacja, ale nawet najtęższe umysły nie znały odpowiedzi na pytanie czy można przenieść człowieka z miejsca na miejsce. A co dopiero z planety na planetę. Im bardziej się nad tym głowiła tym bardziej myślała, by dać sobie z tym spokój. Myślenie o tym co się stało i już się nie odstanie przyprawiało tylko o ból głowy. Myślała też o najbliższych. Czy przeżyli globalną zmianę klimatu. Kiedyś, na lekcji geografii nauczycielka powiedziała, że wybuch superwulkanu mógłby zakłócić proces fotosyntezy, spowić glob popiołem i toksynami doprowadzając do masowego wymierania - włącznie z zagładą ludzi. Mała Julka tak się tego przestraszyła, że wróciła do domu ze łzami w oczach. Rodzice wytłumaczyli jej wtedy, że takie wybuchy zdarzają się bardzo rzadko i nawet, gdyby ich córka żyła dwieście lat, to nigdy nie doświadczy takiej sytuacji.

 

 Brakowało jej takich kłamstw w dobrzej wierze. Brakowało jej zrzędzenia ojca, by rzuciła palenie ,,i nie zabijała się na własne życzenie". Brakowało jej radosnego śmiechu matki i dowcipów rodzeństwa. Nie modliła się za nich, gdyż modły jej towarzyszy niedoli nie sprowadziły ich na Ziemię. Chciała jednak wierzyć, że jej bliscy, gdziekolwiek byli, są bezpieczni.

 

Nie przestała też nigdy pielęgnować pamięci po Marku. Robert był na tyle taktowny, że nie naburmuszał się, gdy Julia opowiadała ich dzieciom o ,,wspaniałym wujku Marku". Miała do tego prawo, w końcu to on był jej pierwszą miłością na tej planecie.

 

Ulubioną rozrywką Julii było patrzenie w niebo. Ponieważ brak narzędzi uniemożliwiał budowę trwałych szałasów, grupa warszawiaków z sawanny nauczyła się żyć pod gołym niebem. Julię nieodmiennie fascynowało to, jak chmury z tej obcej planety przypominały te z Ziemi. Niby wynikało to z podstawowych zasad fizyki, jednak swojskie nimbusy czy cirrusy wprawiały ją w lekko melancholijny, ale pogodny nastrój. Tutejsze zwierzęta i rośliny nie mieściły się w kanonie wiedzy przekazanym w szkole, jednak chmury dawały jej swoiste poczucie bezpieczeństwa. Skrawek wiedzy z Ziemi, który był częścią tego świata.]

 

 A pamięć o Ziemi zanikała. Dla pokolenia urodzonego na tym globie to, o czym opowiadali ich rodzice a potem dziadkowie było czarną magią. Julia nie umiała wytłumaczyć swym pociechom czym był ekran dotykowy.

- To coś jak tafla wody - starała się odnieść do czegoś, co jest im znane - tylko twardszego. Można było przesuwać po tym swoim palcem, by przewijać strony internetowe.

- Co to ,,strony internetowe"? - pytały dzieci.

- Ech, nieważne. Chodźcie, ugotujemy coś na obiad.

 W kryzysowej sytuacji jaką bez wątpienia można określić przeniesienie na inną planetę, przeniesieni ludzie mieli na tyle dużo rozsądku, by sobie wzajemnie nie szkodzić. Czasami dochodziło do scysji, czy nawet rękoczynów, ale do morderstw bądź ciężkich pobić nigdy nie doszło. Aż do tamtego dnia, gdy absztyfikant Doroty ją uderzył.

 

Dorota z dziewczynki stała się już młodą, atrakcyjną kobietą. Znalazła sobie chłopaka, Jarka. Wydawał się w porządku, Julia miała dość serdeczne stosunki z jego rodzicami. Pamiętała go jako małego szkraba, w końcu on też był dzieckiem urodzonym na ich nowej planecie. A on, tak po prostu, uderzył jej dziecko.

Nastawał na nią. Broniła się, więc z całej siły ją uderzył. Do niczego nie doszło, udało jej się uciec do obozowiska.

 

Społeczność obozu zastanawiała się, co począć z damskim bokserem. Jego zachowanie było niepokojącym sygnałem. Pokolenie przybyszów z Warszawy potrafiło wziąć się w garść i wznieść ponad bezproduktywne konflikty. Ci, którzy przyszli na świat nie znając Ziemi i cywilizacji mogli w przyszłości poddać się instynktom i zastąpić moralność prawem dżungli. Podjęto w końcu decyzję, że to poszkodowana wymierzy karę Jarkowi. Rodzice i rodzeństwo podsuwali różne pomysły. Zwłaszcza Robert i Julia byli zwolennikami surowej kary.

- Dla takich degeneratów nie powinno być tu miejsca - denerwował się ojciec Doroty - nie możemy go uwięzić, a tacy jak on nigdy się nie zmieniają. Kara śmierci to najlepsze rozwiązanie.

- No nie wiem - zastanawiała się Julia - to mogłoby otworzyć furtkę do mordowania każdego, kto naruszyłby zasady. Lepiej spuścić mu taki łomot, by już nigdy nie miał odwagi skrzywdzić nikogo.

- To dobry pomysł - zgodziła się Dorota - ale chcę być tego świadkiem. Chcę, żeby ten śmieć błagał o litość na moich oczach.

 

Wyrok wykonano dwa dni później. Ówczesny przywódca grupy, pan Sławomir, orzekł, że egzekucja, choć ma służyć jako ostrzeżenie przed łamaniem norm społecznych, nie będzie publiczna. 

- Ostatnie, czego potrzebujemy - mówił - to organizowanie sobie takich rozrywek, jak oglądanie czyjejś kaźni. Nie bądźmy barbarzyńcami.

 

 Julia, choć jako członek rodziny mogła być obecna przy wymierzaniu kary, nie miała na to ochoty. Czuła do Jarka nienawiść i cieszyła się, że będzie cierpiał za ból zadany jej córce. Nie czuła jednak potrzeby oglądania ciosów i kopniaków mu wymierzanych - liczyło się, że sprawiedliwości stało się zadość. W obozie został z nią Zbyszek. Zanim Jarek usiłował zrobić krzywdę jego przyrodniej siostrze, uważał go za przyjaciela.

 

Wkrótce okazało się, że strach jest najlepszym stróżem prawa w świecie bez wymiaru sprawiedliwości. Widok zakrwawionego, pozbawionego części zębów Jarka wstrząsnął wszystkimi i przez najbliższe lata nie doszło do żadnych rażących naruszeń bezpieczeństwa w grupie. Chłopak omijał Dorotę szerokim łukiem, w końcu znalazł sobie dziewczynę, ale ponieważ był bacznie obserwowany przez wszystkich podobno wręcz błagał ją na kolanach by wszem i wobec potwierdzała, że był wobec niej zawsze w porządku. 

 

Dorota tymczasem znalazła sobie innego lubego i nie minęło wiele czasu, gdy Julia dowiedziała się, że zostanie babcią. Zbyszek zdążył już założyć swoją rodzinę, Junior w imię przetrwania ludzkości musiał odłożyć na bok swój pociąg do mężczyzn i uczynić jakąś dziewczynę matką. Każdy w grupie musiał być rodzicem, każdy był świadom niepewności jutra i zagrożeń płynącego z chowu wsobnego. Homoseksualność była tolerowana tak długo, dopóki nie stawała się wymówką do zaniedbania obowiązków wobec przetrwania gatunku ludzkiego. W liczebności tkwiła szansa na stabilne społeczeństwo i odbudowę cywilizacji.

 

Julia niepostrzeżenie wkraczała tymczasem w wiek podeszły.