Marta Cywińska: Bukareszt nocą

Siedem rzymskich wzgórz

Jak siedmiu przebudzonych wojowników

Mihai Vodă, Patriarchal, Radu Vodă

Cotroceni, Văcărești,

Spirei, Sfântu Gheorghe Nou

Kraty mansardy skruszone

Poczucie winy nie sięga poddasza

Rozpiętego nad Ogrodami Cișmigiu 

Do których wbiegam z arumuńsko rozwianym

Księżycowo-słonecznym splotem

Moje usta są wąskie jak zza drzwi poświata

Forteca București  wzmiankowana w 1459

Ma teraz mój niesforny adres

Wzdłuż rąk Strada Liveni

Kosmyk Vlada Palownika zamknięty

w medalionie rozchyla piersi

Bukareszt nocą

Mircea cel Bătrân założyciel

Po obu stronach mojej mansardy

Sen powyrywał korzenie zwierciadła

Średnie wieki  na powieki

Freski chroni ptoza

Pociąg Kiszyniów-Bukareszt

Beztrosko jeździ po podwórzu

Okolonym dziełami Eliadego

Noszę w sakiewce teatr marionetek

Między jednym a drugim zawałem

Czterech całowanych koniugacji

Mój worek osierdziowy

jest workiem żebraczym

jeszcze jeden dzień błagam

Mi-e dor de tine

na całej długości aorty

od przedsionka do przedsionka

 mansardy w śródpiersiu środkowym

XIX-wiecznej mapy

Tęsknię czterokomorowo

i zastawka trójdzielna szlocha

tęskniąc wstecz i na zapas

każdą komórką na narzędzia

i wersem znalezionym na strychu

drżącym ustowiem w pomadce

w listowiu Piaza Regina Maria

Choć jużem Mart-martwa za dnia

Bukareszt wskrzesi mnie nocą