Stefan Dziekoński: Pierwsza opowieść z Wielkiego Lasu

Dawno, dawno temu, w odległej krainie znajdował się Wielki Las. Był tak rozległy jak morze, a poszczególne jego części różniły się jak noc i dzień. W pewnych miejscach słońce oświetlało rozległe, kwieciste polany. W innych panował wieczny mrok, a w powietrzu roznosiła się woń żywicy. Ludzie rzadko zapuszczali się w Wielki Las, gdyż miejsce było to niezbadane i pełne dziwów. Miasta znajdujące się przy jego granicach były otoczone wielkimi murami, by żadne leśne licho nie nagabywało poczciwych ludzi. Strażnicy pilnowali bram od wewnątrz, zwłaszcza w noc nie chcieli wystawiać się na spotkanie z leśnymi dziwami. Ile to budowniczych miast i murów zniknęło, by już nigdy nie wrócić...

 

W jednym z takich przygranicznych miast mieszkał dziesięcioletni chłopiec imieniem Krystek. Od maleńkości słyszał opowieści bardów i minstreli o tym, co znajduje się w wielkim lesie. Szczególnie urzekły go podania o Władcy Lasu. To nic, że jedni mówili o nim, jako o starcu z długą brodą, inni zaś jako młodzieńcu. To nic, że czasami przedstawiano go, jako kogoś sympatycznego i troskliwego wobec każdego stworzenia, innym razem mówiono zaś, że rzuca straszliwe czary na nieproszonych gości w lesie. Szczególnie Krystek chciał zobaczyć Leśny Korowód. Mówiono, że w ostatni dzień każdego roku Władca Lasu zbiera wszystkich mieszkańców zielonej krainy i przez skąpany w śniegu las odbywają długą procesję.