Marta Moldovan-Cywińska: Casus poeticus

Godziny spędzone nad erystycznymi trajektoriami meteorytów i nikt nie musiał już szukać bretonowskiej Nadii. Daniel wielokrotnie namawiał mnie, bym została w Paryżu na zawsze i jego intelekt nie potrzebował wsporników, dźwigienek, lewarków.

Opowiedziałabym mu o człowieku, który zapewne w czasach piramid byłby kamiennym blokiem, unoszonym na sznurach. W XVIII wieku byłyby miłosnym listkiem wiezionym tygodniami w karecie pocztyliona. Poślubił ją, bo miała prawo jazdy i mogła wszędzie wozić jego intelekt.

Cioran by mnie wyśmiał za casus poeticus („to anegdota, a nie – przypadek”), a skoro tak, to i u Ciorana, i u Rolanda Topora: wyśmiać = wysłuchać. Surrealizm nie ma już racji bytu, skoro cała rzeczywistość stała się par excellence surrealistyczna.

Marta Moldovan-Cywińska

Fot. Pixabay