Marta Cywińska: Tremolo kaukaskie

Tremolo, przytul mnie tremolo
I całuj tremolando
Pod krzewem z ptasich piór
Na stepie ostnicowej baśni

Złóżcie mnie na Kaukazie
Bo Miły wzrok stracił w ostępach
Widzi tamtą uronił mnie
Serca kołczan pęknie pęknie pęknie

Dał mi słowo mi ordyniec
Od lat go wyglądam pojmana
Pod powieką przepływa Samur
A na dnie ja z tęsknoty martwa.

Pieśń z warkoczami

Skrywam monety
W stepowych włosach
Zmierz-zważ czy delikatnieją
W piasku porywach

Kukreche skrywa
Dwie pełnie księżyca
Bliźniaczo ściśnięte
Gorsetem nowiu i poranka

Nad giętkim torem kolejowym
Bioder miasteczka Ägerce
Poruszonych oczekiwaniem
Sarapulskiego Wzniesienia

Wielokrotne ręce nadal
Wzbraniają się pod dotykiem
Lunarnego sułtana
Od Nurłatu po Zaińsk

Tętent Twego Imienia
Słychać do dziś poprzez
Wieczną marzłoć zgubionych
Listów w Wielkim Chinganie

Mój nie-płacz tłumiony
Porzuconym wojłokiem
Za stromizną planetoid
Pierzchną usta skore

Zakop je w peryhelium
Po latach rozstania
Właśnie Odkrytej planety
Step znów śle poselstwo

Przesłoń czołdarem
Od świtu do zmierzchu
Gdy auł myśli moich
Znów Mija znużoną głowę

Ukryj mnie przede mną
W czapraku Twych dłoni
Dostąp ust czułością daktyli
Gdy opadnie planetoida na łoże.

Marta Cywińska

Fot. Pixabay