Katrzyna Koziorowska: Ostatnia łza atramentu

skrupulatny bezmiar słów
szuka uśmiechu
w pękniętym lustrze
wiecznie niepocieszone spojrzenia
wertują księgi których nikt
nie chce czytać

brak sumienia wyzwala
niepokój o przeszłość
o idyllę która poprzedziła przerwę
w upadłym istnieniu

nie chcę mianować cię
stworzycielem mojej nadziei
lecz obojętność wciąż trwa
zgubiłam gdzieś po drodze
ostatnią łzę atramentu
pozbyłam się sensu
który dzierżę w ciasnych ramionach