Kasia Dominik: Stacja: Niebo

Bywają miejsca często zapomniane,
po których pustka spaceruje nocą.
Tam nawet cisza milknie ponad miarę,
gdy podczas pełni gwiazdy dumkę nucą.

To są stacyjki pełne ludzkich wspomnień,
skąpane w blasku księżycowej magii,
o którym człowiek nie może zapomnieć.
Wciąż do nich wraca, gdy smutek rozległy.

I ja ma taką wymarzoną przystań.
W niej to ukrywam dziecięce pragnienia,
to moja Akka, która woła: zostań,
kiedy cierpienie radość w łzy zamienia.