Stefan Dziekoński: Wieloświat Narnii, „Ostatnia bitwa”
2023-06-16
Kasia Dominik: „Kiedyś uważałam, że dorosłam do bycia dzieckiem”
2023-06-18Bohdan Urbankowski (1943-2023)
Bohdan Jerzy Urbankowski (ur. 19 maja 1943 w Warszawie, zm. 15 czerwca 2023 tamże) – wspaniały poeta, eseista, dramaturg i filozof. Już jako uczeń I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Smolenia zorganizował działający w tej szkole Klub Artystów Anarchistów. Po maturze powrócił do Warszawy. Studia polonistyczne i filozoficzne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim jako doktor nauk humanistycznych. Po wprowadzeniu stanu wojennego jako działacz „Solidarności” został usunięty z pracy w warszawskim Polskim Radio. Po paromiesięcznym bezrobociu znalazł pracę jako kierownik literacki Teatru im. Szaniawskiego w Płocku, w 1984 dostał pracę w Warszawie, jako zastępca red. nacz. miesięcznika „Poezja”, wrócił także do działalności w Związku Literatów Polskich Jego rozprawa doktorska „Dostojewski – dramat humanizmów” została wydana dwukrotnie w 1978 i 1994. Był twórcą i teoretykiem ruchu Nowego Romantyzmu.
Był autorem ponad 50 książek – dramatów, esejów i zbiorów poezji. wśród nich znajdują się prace filozoficzne („Myśl romantyczna”, „Absurd – ironia – czyn”,” Kierunki poszukiwań”), zbiory sztuk teatralnych i radiowych („Dramaty płockie”, „Sny o ojczyźnie”), wiersze („W cieniu”, „Głosy”, „Dojrzewanie”,” Chłopiec, który odchodzi”, „Erotyk dla następcy”) i monografie: Adama Mickiewicza, Fiodora Dostojewskiego, Józefa Piłsudskiego, Karola Wojtyły i Zbigniewa Herberta. Jego szkice „The Romantic Teatre; its bounds and the overstepping of bounds” oraz „The unknown Witkacy” zostały nagrodzone na międzynarodowych konkursach. O wartości polskiej filozofii przypominały także takie eseje Urbankowskiego: „On the philosophy of Juliusz Słowacki”, „Dialectics of psychology and sociology in the social thought of Edward Abramowski”, „The world as a work of art: on the philosophy of Karol Libelt, 1807–1875”. Autor Czerwonej mszy albo uśmiechu Stalina (wyd. drugie i trzecie jako Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina), w której przedstawia życiorysy twórców kultury w okresie powojennym.
