Katarzyna Koziorowska: Długo wyczekiwana przyszłość

Odarłeś mnie skwapliwie
z ciężkostrawnych resztek oddalenia.
Odebrałeś mi martwotę,
która nie pozwalała śpiewać.
Gdyby twój sen przyszedł zbyt późno,
myśli nie stałyby się modlitwą,
jaką pragnę ci zadedykować.

A jednak - gdy nastała
długo wyczekiwana przyszłość,
gdy wypłynęłam na powierzchnię
bezsensownego zadurzenia,
pojawiłeś się,
cały skąpany w szepcie,
w purpurowych gwiazdach -
uchroniłeś przed upadkiem.

Mój miły, twoja samotność
została także moim obowiązkiem.
Niewiara w bezcelowość zamieniła się
w niebo, na które wdrapie się
pierwsze tej wiosny słońce.