Katarzyna Anna Koziorowska: Na granicy parapetu

choć mój świat czeka klęcząc
na powrót
ucieleśnionych przeżyć
choć życie gaśnie
w tłumie wzruszeń
nie pokonają nas złowieszcze istnienia
tak boleśnie przypadkowe
rozeznane w kłamstwie

nie zmartwychpowstaną w nas
te bezgwiezdne noce
nie przyśni się sen
który od dziś zamieni się
w cudzołóstwo

pewnego wieczora powrócisz
w zwierciadle przeszłości
odnajdziesz szczyt na którym
czeka mój krzyż
gdzie nie przystają na moment
pełnokrwiste obłoki

będziesz ty i niebo
zwyciężone przez niedoszłego poetę
ogołocone z cierni
pozbawione półcienia
by uśmierzał rozpostarte ciało

znów tkwię na granicy
parapetu
przyciskam serce do czarnej szyby
aby zobaczyć coś więcej
niż życie

nadzieja
że pozostanę częścią tego misterium
odbiera mi wydelikaconą
równowagę

Fot. Pixabay