Poezja to sztuka, która jest trwalsza aniżeli wszystko inne oraz zapewnia nieśmiertelność, gdyż nawet po śmierci pamięć o artyście pozostanie na wieki.
Analogicznie poeta pozostaje nieśmiertelny, gdyż poprzez swoje wiersze utrwala i przekazuje kolejnym pokoleniom pamięć o sobie oraz o ludziach i wydarzeniach okresu, w jakim żył i tworzył. Dlatego też niejednokrotnie rola poety uważana jest za swego rodzaju jego misję życiową, powołanie, które odróżnia go od innych ludzi, a które wymaga nie lada wysiłku i trudu.
Warto też dodać, że poeta w swojej twórczości ma na celu także zachwycać, szokować, a nawet zadziwiać Czytelnika osobliwymi metaforami, śmiałymi porównaniami czasami również jedność i prostotę wypowiedzi. Zaś sama poezja po winna wyrażać niemalże wszystkim uczucia, emocje, wrażenia człowieka, by ten był gotów dokonać „wzniosłych czynów”.
Reasumując, wzniosła rola poety, jako twórcy nietuzinkowego a zarazem dość osobliwego zmienia się w zależności od okresu, w jakim poeta tworzy swoje wiekopomne dzieła, dlatego to właśnie artysta-poeta miał, ma i będzie miał niezwykle trudne do zrealizowania zadanie. Albowiem sztuka przepełniona emocjami, przeżyciami, refleksjami ma sprawić, aby Czytelnik zatrzymał się choć na chwilę w tym zabieganym świecie i zastanowił się nad swoim życiem oraz wyciągną z niego odpowiednie wnioski.
Ja także przeżyłam wiele wzlotów i upadków tworząc swoje małe-wielkie dzieła, niemniej nie zamieniłabym na nic w świcie tego doświadczenia, jakie wówczas zyskałam, a które sprawiło, że jestem w tym miejscu „TU i TERAZ”, że jestem „Tym”, kim „Jestem”, i cieszę, że mimo wszystko ludzie chcą czytać moją poezję, okraszoną moim życiem, doświadczeniem oraz licznymi metaforami, emocjami oraz doznaniami.
Kasia Dominik
Fot. Kasia Dominik w obiektywie Barbary Papież