Stefan Dziekoński: Slender. The Eight Pages

W grze wcielamy się w postać nieznanej z imienia kobiety, która nocą znajduje się w środku lasu. Zadaniem gracza jest znalezienie ośmiu kartek z narysowanymi w pośpiechu słowami i obrazkami odnoszącymi się do Slendermana. Po zebraniu pierwszej z nich potwór zaczyna pościg. Prześladuje on bohaterkę pojawiając się znienacka na jej drodze, teleportuje się za jej plecami. Nie można  na niego patrzeć, gdyż powoduje to zakłócenia obrazu po kilku chwilach powodujące przegraną.

 

Ponieważ gra powstała jako testowanie przez jej twórcę silnika Unity grafika nie jest przesadnie szczegółowa, jej niedostatki jednak nie rażą tym bardziej, że spowite są mrokiem nocy.  Gra nie posiada muzyki ani dubbingu. Im więcej kartek znajdzie gracz tym więcej niepokojących dźwięków zaczyna pobrzmiewać w tle: głuche uderzenia serca... lub kroków, wycie wiatru - wszystkie zwiększają poczucie niepokoju i zagrożenia. Świetny pomysł.

 

 ,,Slender: The Eight Pages" opiera się na prostocie grafiki, udźwiękowienia, zasad i przedstawionego świata. Slenderman straszy na jeden sposób: głośny dźwięk i charakterystyczna sylwetka majacząca za drzewem lub tuż przed czy za graczem. Choć po jakimś czasie tak ograniczony wachlarz technik straszenia nuży, to początkowo gra wywołuje niepokój. Upiorna pustka lasu i samotność postaci gracza, niemożność obrony przed Slendermanem, rosnąca uporczywość - sam pomysł zasługuje na pochwałę. Jedyne, co psuje trochę radość z gry to to, jak wolno porusza się nasza postać. Służy to niewątpliwie budowaniu nastroju, jednak negatywnie wpływa na tempo zabawy. Bohaterka może biegać, jednak po kilku sekundach dostaje zadyszki, ponadto bieg przykuwa uwagę Slendermana.

 

Jako ciekawostka dla miłośników horrorów ,,Slender: The Eight Pages" to coś zdecydowanie wartego uwagi. Krótka, o zapomnianej postaci, jednak jak na jednoosobową produkcję zrobiona dobrze i z pomysłem.