Stefan Dziekoński: Moje piekło

A później obudziłem się w swoim mieszkaniu zlany potem. Co za koszmar, pomyślałem sobie i poczułem przemożną potrzebę pójścia do kościoła i spełnienia kilku dobrych uczynków. Umyłem zęby, wypiłem kawę, zjadłem kanapkę. Tę kolejność porannych czynności wykonuję od lat. Potem otworzyłem drzwi mieszkania i natknąłem się na czerń za nią.

Cokolwiek to jest, nie pozwala mi wyjść z mieszkania. Nie jest ciepłe ani zimne, w dotyku ma temperaturę podobną do mojej. Jest twarde jak beton ale elastyczne jak galareta. Zacząłem panikować, ale wtedy zauważyłem, że za oknem nie ma tego czegoś tylko piękny, słoneczny dzień i gwar ulicy. Wybiegłem na balkon, chciałem zawołać o pomoc. Może istniał sposób na wydostanie się z tego, dosłownie, piekła. Ale nikt nie reagował. Chciałem nawet skoczyć z balkonu, niestety, tuż za nim rozciągała się twarda, niewidzialna ściana. Wolność zdawała się na wyciągnięcie ręki…Następnego dnia okazało się, że świat za oknem to wydmuszka. Te same sytuacje, ci sami ludzie w tych samych miejscach. Jak odtwarzany w kółko film. Świat, lub to, co go udaje wokół mnie tkwi w pętli czasowej.

Nie mam nic do roboty. Komputer i telewizor nie działają, tych kilka książek, które miałem w mieszkaniu mają białe, niezadrukowane strony. Jedzenie w lodówce nie ma smaku, równie dobrze mógłbym jeść powietrze. Nie czuję głodu, pragnienia, potrzeby snu ani bólu. Próbowałem się już dwa razy zabić wbijając nóż kuchenny w pikawę. Chwilę później otwierałem oczy leżąc na moim łóżku, jakbym przed chwilą się obudził.

Wraz z nastaniem świtu za oknem wszystko w domu wraca na swoje miejsce. Dwunastego dnia tego szaleństwa zdemolowałem wszystko: tłukłem naczynia, pół dnia waliłem młotem rozbijając ścianę (za nią również kryła się ta cała czerń), przewracałem meble. Wcale nie poczułem się lepiej, a gdy za oknem wzeszło słońce mieszkanie wyglądało jak nowe.     

Modliłem się na zmianę z przeklinaniem, wrzeszczałem, płakałem i śmiałem się z absurdu sytuacji. Jestem niemal pewny, że nie oszaleję i nie zanurzę się w błogiej nieświadomości wariata. Ten konus już pewnie zadba o to, bym nigdy się nie uwolnił.

Piszę te słowa na kartce papieru, która jutro rano z pewnością będzie nie zapisana. Im dłużej myślę o tym wszystkim tym dochodzę do wniosku, jakim draniem byłem za życia. Teraz czeka mnie wieczność w tym więzieniu, gorsza z każdym dniem, bez szansy na ratunek. Oddałbym wszystko za szaleństwo, by nie myśleć o tym wszystkim.

Boże, przebacz.

Stefan Dziekoński

Fot. Pixabay