Ja zaś spiż umiłowałem

Głos serca słyszę – Co bije u mnie dźwięcznie!

Jak u Zygmunta dzwonu…

---

Wybiło w myśli pierś ogromu

Sylwetki świętych i Hektorów butę

---

Niezgrabnym, antycznych rys i ciosów dłutem

A przecz Fidiasza mięśniem – ludzkim ciałem

A przecz artysty zmysłem – wolą kłute

A przecz człowieka budowane mocą!

---

O, bohaterów głosy – W doły zanieście myśl proroczą

Gdzie tłoczą cztery nurty jedną wodę – Ku oceanom płynąć nie pozwolą

Gdzie nieszczęsna Klio – upadłych wieków własną miarą

Uczy przeszłość mierzyć i cnoty nowej:

Być ofiarą! Straciła powab swej młodości

I uschła – Starością suchych kości!

---

Ja zaś wbrew ustom wielu, co niemocą toczą mą godzinę

Wbrew sercom, co w dwutakty biją – z ołtarza boku w wschód wypłynę!

Jeszcze mnie ujrzą rzymianinem,

Jeszcze im w oczy stanę

---

Jak krwawy świt, co kłam zadaje nocy!

Nastanę czysty na przestworza!

I wartki się wszumię w bezkres morza!